Marina to kolejna powieść Zafóna, która mnie urzekła. Tym razem akcja rozgrywa się w Barcelonie w latach osiemdziesiątkach XX wieku. Głównym bohaterem jest Óscar Drai, który jest uczniem szkoły z internatem i fanem spacerów, na których zwiedza zubożałe secesyjne pałacyki. Podczas spaceru, podążając za muzyką postanawia zajrzeć do jednego z takich budynków, gdzie znajduje zegarek z wygrawerowaną dedykacją. Przez przypadek zabiera go ze sobą, jednak po jakimś czasie decyduje się na powrót w to miejsce w celu oddania go właścicielowi. W ten sposób poznaje Marinę i jej ojca Germana, do którego należy zegarek. Marina postanawia pokazać Óscarowi Barcelonę i jej tajemnice, widzianą jej oczami. Zaprowadza go na cmentarz, gdzie obserwują damę w czerni, która co miesiąc odwiedza bezimienny grób. Postanawiają ją śledzić, jednak nie wiedzą, że zostaną odkrywcami przerażającej tajemnicy. Jedną ze wskazówek i elementem łamigłówki jest znak czarnego motyla.
Także w tej powieści powtarza się schemat, o którym pisałam w poprzedniej recenzji powieści Carlosa, a mianowicie mroczna tajemnica + demon z przeszłości + śmierć jednego z bohaterów + wątek miłosny. Mimo powielanego schematu i w pewien sposób przewidywalność kolei rzeczy, powieść poprzez odkrywanie strasznej tajemnicy trzyma w napięciu do samego końca.
